اعتماد برخی ها به دشمنان باعث آشوب های اخیر شده است/ هوشمندی و دشمن شناسی ملت اغتشاشات را خنثی کرد

تصویر قیامت در سوره تکویر
« مولوی بلخی »
گر جان عاشق دم زند، آتش بر این عالم زند
این عالم بی اصل را ،چون ذره ها بر هم زند
عالم همه دریا شود ،دریا زهیبت «لا»شود
آدم نماند و آدمی ،گر خویش با آدم زند
دودی برآید از فلک ،نی خلق ماند نی مکان
شوری در افتد در جهان ،وین سور بر ماتم زند
گه آب را آتش برد،گه آب،آتش را خورد
گه موج دریای عدم بر اشهب و اَدهَم زند
خورشید افتد در کمی ،از نور جان آدمی
کم پرس از نامحرمان، آنجا که محرم کم زند
مریخ بگذارد نری دفتر بسوزد مشتری
مه را نماند، مِهتری، شادّیِ او بر غم زند
افتد عطارد در وحل ،آتش در افتد درزحل
زهره نماند زهره را ،تا پرده ای خرم زند
نی ،آب نقاشی کند ،نی باد فراشی کند
نی باع ،خوشباشی کند ،نی ابر نیسان نم زند
نی درد ماند نی دوا ،نی خصم ماند نی گوا
نی نای ماند نی نوا ،نی چنگ ،زیر و بم زند
اسباب در باقی شود ،ساقی به خود ساقی شود
جان «رَبِّیَ الاَعلی »گُوَد،دل«رَبِّیَ الاَعَلَم» زند
حق آتشی افروخته ،تا هر چه ناحق سوخته
آتــش بسـوزد قـلب را ،بر قلبِ آن عــالَم زنـد
دیوان شمس
﴿ سوره التکویر – سوره ٨١ – تعداد آیات ٢٩ ﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿١﴾ وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿٢﴾ وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿٣﴾ وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾ وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾ وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾ وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿٧﴾ وَإِذَا الْمَوْءُودَهُ سُئِلَتْ ﴿٨﴾ بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿٩﴾ وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿١٠﴾ وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿١١﴾ وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿١٢﴾ وَإِذَا الْجَنَّهُ أُزْلِفَتْ ﴿١٣﴾ عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿١۴﴾ فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿١۵﴾ الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿١۶﴾ وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿١٧﴾ وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿١٨﴾ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿١٩﴾ ذِی قُوَّهٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿٢٠﴾ مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿٢١﴾ وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿٢٢﴾ وَلَقَدْ رَآهُ بِالأفُقِ الْمُبِینِ ﴿٢٣﴾ وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿٢۴﴾ وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿٢۵﴾ فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿٢۶﴾ إِنْ هُوَ إِلا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿٢٧﴾ لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿٢٨﴾ وَمَا تَشَاءُونَ إِلا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿٢٩﴾
• ترجمه الهی قمشه ای
به نام خداوند بخشنده مهربان
هنگامی که آفتاب تابان تاریک شود. ( ۱ )
و هنگامی که ستارگان آسمان تیره شوند (و فرو ریزند) ( ۲ )
و آن گاه که گوهها به رفتار آیند. ( ۳ )
و آن گاه که شتران ده ماهه آبستن را (که نزد عرب بسیار عزیز است) به کلی رها کنند(۴)
و هنگامی که وحوش (و طیور نیز به عرصه قیامت) محشور شوند. ( ۵ )
و هنگامی که دریاهای آب (چون آتش سوزان) شعله‌ور گردد. ( ۶ )
و هنگامی که نفوس خلق همه با همجنس خود در پیوندند. ( ۷ )
و هنگامی که از دختران زنده به گور شده باز پرسند. ( ۸ )
که (آن بی گناهان) به چه جرم و گناه کشته شدند؟! ( ۹ )
و هنگامی که نامه اعمال خلق گشوده شود. ( ۱۰ )
و هنگامی که آسمان را از جای بر کنند. ( ۱۱ )
و هنگامی که آتش دوزخ را سخت بیفروزند. ( ۱۲ )
و هنگامی که بهشت را (به اهلش) نزدیک سازند. ( ۱۳ )
در آن هنگام (که روز قیامت است) هر نفسی هر آنچه بر خود حاضر کرده همه را بداند. ( ۱۴ ) چنین نیست (که منکران قرآن پندارند) قسم یاد می‌کنم به ستارگان باز گردنده. ( ۱۵ )
که به گردش آیند و در مکان خود رخ پنهان کنند. ( ۱۶ )
قسم به شب تار هنگامی که روی جهان را تاریک گرداند. ( ۱۷ )
و قسم به صبح روشن وقتی که دم زند (و عالم را به روی خود بیفروزد). ( ۱۸ )
(قسم به این آیات) که همانا قرآن کلام رسول بزرگوار حق (جبرئیل) است. ( ۱۹ )
که فرشته با قوّت و قدرت است و نزد خدای مقتدر عرش با جاه و منزلت است. ( ۲۰ )
و در آنجا فرمانده فرشتگان و امین وحی خداست. ( ۲۱ )
و رسول عصر شما هرگز دیوانه نیست. ( ۲۲ )
و او امین وحی را در افق اعلای مشرق درست مشاهده کرد. ( ۲۳ )
و این رسول شما بر وحی از عالم غیب بخل نمی‌ورزد (و شما را از علم وحی خود آگاه می‌سازد) ( ۲۴ )
و قرآن او هرگز کلام شیطانی مردود نیست. ( ۲۵ )
پس شما به کجا می‌روید؟ ( ۲۶ )
این (قرآن عظیم) جز پند و نصیحت اهل عالم هیچ نیست. ( ۲۷ )
تا هر که از شما بندگان بخواهد راه راست (حق پرستی و سعادت ابد) پیش گیرد. ( ۲۸ )
و شما (کافران، راه حق را) نمی‌خواهید مگر خدای آفریننده عالم بخواهد. ( ۲۹ )