بی توجهی مسئولین به ظرفیت های موجود هشترود/ از حباب قیمت ها تا شعار و وعده های بدون عمل مسئولان

به گزارش خبرنگار گروه وبگردی پیک هشترود، وبلاگ تلخک های هشترود نوشت:

هرجای ((هشترود ))که دست می گذاری ،درد میکند ! صدای ناله و درد ناشی از زخم های هشترود از همه خانه ها و محلات این شهر به گوش میرسد از خانه های ثروتمندترین ساکنش گرفته تا آلونک فقیرترینش !!چرا ؟چرا ؟

نبض پیشرفت یک جامعه متکی به اقتصاد است پیشرفت در مسئله اقتصاد پیشرفت در مسائل فرهنگی،اقتصادی،سیاسی،اجتماعی و …. را به همراه دارد.متکی بودن به اقتصاد درونی و داخلی جامعه خود تضمین کننده و ضمانمت نامه ای برای اینده ای افراد آن جامعه است. جامعه امروزهشترود اقتصاد قابل اتکایی ندارد .پشتوانه هر اقتصاد پویایی بیش از اینکه سرمایه مالی باشد سرمایه اجتماعیست که متاسفانه این سرمایه روز به روز درجامعه هشترود کم یاب تر میشود.

 این روزها رکود اقتصادی دامنگیر تمامی نقاط ایران شده است ولی رکود در هشترود را میتوان نقطه اوج رکود اقتصادی کشور دانست دلیل ان را میتوان چنین عنوان نمود که اقتصاد درهشترود نه تنها در بیرون بلکه در داخل نیز رونق ندارد. نه متکی به اقتصاد درونی و نه حتی بیرونی، نه سرمایه ای نه سرمایه گذاری…. نبود سرمایه و سرمایه گذار در هشترود را میتوان تاحدودی به بی توجهی مسئولین به ظرفیت های موجود هشترود نسبت دادزیرا مسلما اگر قدم اول برای حل مشکلات اقتصادی در هشترود برداشته شود به خودی خود هم جذب سرمایه و هم جذب سرمایه گذار را به دنبال دارد.نبود سرمایه گذاری در تامین نیازها کالاهای اساسی از ضعف های امروز ماست.اما بعضا سرمایه گذاریهای خردشخصی صورت می گیرد که باز با بی تدبیری و عدم نظارت دقیق به جرات می توان گفت سرمایه سوزی می شود.

به عقیده ما یکی از مهمترین عوامل رکود اقتصادی هشترود گرانی ملک و زمین در این شهرستان است ما برعکس عده ای که با افتخار از گران بودن زمین و ملک در این شهر نسبت به شهرهای دیگر به نیکی وافتخار یاد میکنند مخالفیم زیرا معتقدیم این قیمتهای حبابی یکی از عومل مهم مهاجرت شهروندان از این شهر و همچنین یکی از موانع مهاجر پذیری هموطنان دیگر در این شهر است ملک و زمین موقعی قیمت واقعی به خود میگیرد که هر آن بخواهی بفروشی با اندک قیمتی پایین تر از قیمت بازار بتوانی بفروشی به طور مثال اگر یک بنگاه املاکی برای ملک یا زمینی قیمتی تعیین میکند این قیمت زمانی معتبر است که صاحب ملک با ۵ الی ۱۰ درصد تخفیف نسبت به قیمت تعین شده از طرف املاکی بتواند ملک خود سریع بفروشد .گرانی ملک و زمین در این شهر تنها به سود یک عهده از سودجویان و صاحبان املاکی و صاحبان ملک تمام شده است وقتی کسی برای سکونت وارد این شهر میشود با شنیدن قیمت های نجومی ملک و زمین وحشت میکند چگونه ممکن است با آورده و سرمایه ای که در دست دارد میتواند در آبادی ها حاشیه شهرهای بزرگ خانه ای بخرد ولی در این شهر نمیتواند ؟با اینکه میداند در این شهر احتمال بیکاری و نداشتن درآمد هم وجود دارد پس ترجیح میدهد که به جای خرید در این شهر به حاشیه شهرهای بزرگ رفته  و ضمن خرید ملک ریسک اشتغال  و درامدزایی خود را افزایش دهد  از طرفی با افزایش نجومی و حبابی قیمت املاک در این شهر وقتی فردی میبیند با فروش ملکش در این شهر میتواند در شهرهای بزرگ ملکی بهتر از اینتهیه کند به اولین مشتری ملکش جواب مثبت داده و بار بندیل خود را جهت مهاجرت میبندد . قیمت ملک تجاری در هشترود به حدی افزایش پیدا کرده که گویا این منطقه به قطب اقتصادی کشور تبدیل شده است برچه اساسی و الگویی قیمتها با این سیر صعودی آنهم درجایی که هنوز از نظر جمعیتی وفعالیت اقتصادی به آن میزان که جوابگوباشد نرسیده،تعیین میشود ؟ مگر هشترود به(قطب) اقتصادی،تبدیل شده ؟ یا مناطق آزاد و تجاری و یا توریستی است؟ اصلا باچه ایده ای قیمت یک مغازه دراین به فروش گذاشتند؟ چه کسی باید روی قیمت املاک نظارت کند؟ مسئولین در این زمینه چه برنامه‌هایی دارند؟

یکی دیگر از عوامل رکود اقتصادی در هشترود، اداراه دارایی و اخذ مالیاتهای سنگین است نمیدانم مرکز نیشنان با چه معیاری برای بازار و کسبه و ساکنین این شهر و دیگر شهرهای هم طراز هشترود مالیات تعیین میکنند برای بقالی که درامد سالیانه اش کفاف اجاره بهای مغازه اش را نمیکند و یا برای بانوی خانه داری که برای فرار از خانه نشینی یک شغل خانگی الکی راه انداخته مالیات تعیین کرده اند اکثر مغازه داران هشترود توان پرداخت چنین مالیات های مستقیم را ندارند اداره دارایی  به جای تشویق مردم به ایجاد اشتغال در این شهر با تعیین مالیات های انچنانی موجب دلسردی میشوند البته ما کارکنان اداراه دارایی در هشترود را مقصر نمیدانیم سیاست های کلی نظام مالیاتی در شهرهای کوچک ر غلط میدانیم …

امروز اکثر مسئولین شهر برای حفظ سمت و جایگاه خود بین مردم شعارهایی میدهند و به مردم وعده هایی میدهند که نوعی تبلیع از خدمات آنها محسوب میشود و در این میان زود باوری و سادگی و زود قانع شدن ما مردم است که اینگونه شعارها را باور داریم  وبا کوچکترین وعده و شعار توخالی قانع میشویم و خود را امیدوار در پیشرفت میکنیم که این یک اشتباه بزرگ است.( امیدواریم) این کلمه امیدواریم مگر عمل نمیخواهد؟ مگر حمایت نمیخواهد؟  به تنها امیدواریم گفتن در هیچ منطقه ای پیشرفتی مشاهده نمیشود. پس نباید ما گول شعارها و تبلیغات بخوریم و همیشه باید دنبال عمل باشیم و از این گونه شعارها و وعده ها پیروی نکنیم. شعار و وعده بدون عمل خیانت به مردم است.

پایان پیام/م.ا