چشم های پر از خدا و از دنیا جدا!/ و چمران، چمران شد…

به گزارش پیک هشترود؛ برای نوشتن از چشم هایی که آفریده شده اند فقط برای دیدن پروردگار، هم قلم کم می آورد، هم زبان قاصر می شود و هم دست و دل می لرزد. چشم هایی که با گواهی تاریخ به سال ۱۳۱۱ خورشیدی به دنیا گشوده می شود به زادگاهی پایتخت…

چشم هایی که باید فقط به خدا را دیدن آرام شود و آزاد.. چشم هایی که همه افق ها محور بینش او می شود وقتی دکترای علم دارد اما با فوق دکترای عمل تا کجاها که بالا نمی رود!

چشم هایی که باید در آتش عشق بسوزند تا همه آنچه به غیر از معبود را بگذارند و بگذرند.

چشم هایی که باید باشند تا به جذبه شرافت و بندگی غاده جابر را شیفته مصطفی کنند و مست عطر غریب مسلمانی اش!

چشم هایی برای گفتن ناگفته هایی از جنس پروانگی و آوارگی انسان. چشم هایی برای نیایش های زلال و عاشقانه هایی مدام! چشم های پر از خدا و از دنیا جدا! چشم هایی برای عمل برای بندگی، برای هم ثانیه های به معنای واقعی کلمه؛ فرصت. برای هجرت، و پرواز و دل نبستن. چشم هایی برای امتحان و ابتلا. چشم هایی برای یارب یارب و دلدادگی برای اعتبار انسانی و باور روح رحمانی برای اسطورگی و آرمان خواهی.

چشم هایی که تقدیر مصطفی می شوند تا چمران را برای خلق حماسه شور آفرین دیدن دنیا و مافیها همراهی کنند.

چمران، چمران نمی شد اگر عاشق نمی شد، چمران چمران نمی شد اگر جام نیایش های نابش را از زلال ایمان به خالقش پُر نمی کرد.

چمران، چمران نمی شد اگر چم و خم راه رسیدن را در بی کرانگی علم توام با عمل مشق نمی کرد.

چمران، چمران نمی شد اگر چشمهایش از قید زمان و مکان رها نمی شد.

چمران، چمران نمی شد اگر نمی شنیدیم آوازِ سادگی و صلابتش را و این یعنی صمیمی ترین بهانه برای اشتیاق به سوی بعثت دیگرباره انسان.

و چمران، چمران شد وقتی همه پرستوها لب به آمین مناجات هایش گشودند…

و در سال ۶۰ در بدرقه چریکی عاشق و ساده، شکسته بالی و شکسته دلی شان را جاری کردند.

چمران، چمران شد وقتی فهمید که در بسته نیست. چمران، چمران شد و ما ماندیم و سال ها سوال که چمران چه کرد که جاودانه شد!؟ چگونه خواند که امروز اجابت شد؟! چطور زندگی کرد که زنده ماند…

فاطمه حبیب پور/ آناج

انتهای پیام/